Przepisy szczególne dotyczące statków pasażerskich

Artykuł 19.01

Przepisy ogólne

Następujące przepisy nie mają zastosowania:
1. artykuł 3.02 ust. 1 lit. b);
2. artykuły 4.01–4.03;
3. artykuł 8.08 ust. 2 zdanie drugie, i ust. 7;
4. artykuł 10.14 ust. 3 zdanie drugie przy napięciu znamionowym powyżej 50V.
Zakazuje się stosowania następujących urządzeń na statkach pasażerskich:
1. lamp zasilanych gazem płynnym lub paliwem płynnym zgodnie z art 15.07 ust. 3 zdanie drugie;
2. urządzeń wyposażonych w palniki knotowe zgodnie z art. 16.02 ust. 2 oraz ust. 3,
3. pieców grzewczych z palnikiem z odparowaniem oleju zgodnie z art. 16.04;
4. grzejników na paliwo stałe zgodnie z art. 16.07;
5. urządzeń na gaz płynny zgodnie z rozdziałem 17.
Statki bez własnego napędu nie mogą być dopuszczone do przewozu pasażerów.
Na statkach pasażerskich muszą znajdować się strefy przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu, zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału.
W drodze odstępstwa od przepisów art. 7.02 ust. 2 zdanie pierwsze, strefa ograniczonej widoczności przed dziobem statku (bez ładunku, z połową zapasów i bez balastu) nie może dla sternika przekraczać dwóch długości lub 250 m w zależności od tego, która wartość jest mniejsza.
W drodze odstępstwa od przepisów art. 7.02 ust. akapit trzeci, statek pasażerski powinien być wyposażony w odpowiednie środki pomocnicze, jeżeli nie zapewniono wystarczająco dobrej widoczności do tyłu. Jeżeli środki te nie umożliwiają dobrej widoczności w nocy, w świadectwie zdolności żeglugowej w pkt 52 należy wpisać odpowiednie ograniczenie.

Artykuł 19.02

Kadłub

Podczas inspekcji okresowych grubość poszycia stalowych statków pasażerskich ustala się jak następuje:
1. minimalną grubość tmin elementów poszycia dna, zęzy i burt na statkach pasażerskich określa się jako większą z następujących wartości:
  1. t1min = 0,006 x a x √T [mm];
  2. t2min = f x 0,55 x √ LF [mm]
  3. we wzorach:
  4. f = 1 + 0,0013 x (a – 500)
  5. a = wzdłużny lub
  6. poprzeczny odstęp wręgowy (mm), jeśli odstęp wręgowy jest mniejszy niż 400 mm, przyjmuje się a = 400 mm
2. dopuszcza się stosowanie poszycia o grubości mniejszej niż wartość minimalna określona zgodnie z lit. a), jeżeli wystarczająca wytrzymałość (wzdłużna, poprzeczna i miejscowa) kadłuba statku została określona i poświadczona obliczeniowo;
3. w żadnej części poszycia grubość obliczona zgodnie z lit. a) lub b) nie może być mniejsza niż 3 mm;
4. jeżeli grubość elementów poszycia dna, zęzy i burt zmniejszy się poniżej wartości minimalnej określonej zgodnie z lit. a) lub b), wraz z lit. c), należy przeprowadzić remont poszycia.
Liczbę i usytuowanie grodzi należy wybrać tak, aby w razie zalania statek zachowywał pływalność zgodnie z art. 19.03, ust. 7–13. Każda część konstrukcji wewnętrznej, która ma wpływ na skuteczność podziału statku, musi być wodoszczelna i zaprojektowana w sposób zapewniający nienaruszalność podziału.
W celu ustalenia położenia grodzi zderzeniowej i grodzi rufowej, stosuje się przepisy art. 3.03 ust. 1, przy czym wykorzystaną wartością referencyjną będzie długość wodnicy LWLa nie długość.
Grodzie uwzględnione przy obliczeniach dotyczących właściwości statku w warunkach zalania zgodnie z art. 19.03 ust. 7–13 muszą być wodoszczelne i sięgać aż do pokładu grodziowego. W przypadku braku pokładu grodziowego grodzie muszą sięgać do wysokości co najmniej 20 cm ponad linią graniczną.
Liczba otworów w grodziach musi być ograniczona do minimum odpowiadającego typowi konstrukcji i normalnym warunkom eksploatacji statku. Otwory i przepusty nie mogą mieć negatywnego wpływu na wodoszczelność grodzi.
Grodzie zderzeniowe nie mogą posiadać otworów ani drzwi.
Grodzie oddzielające maszynownie od stref dla pasażerów lub pomieszczeń dla załogi i personelu pokładowego nie mogą posiadać drzwi.
Drzwi w grodziach, o których mowa w ust. 5, otwierane ręcznie bez zdalnego sterowania, mogą być stosowane tylko poza strefą dla pasażerów. Drzwi muszą:
1. pozostawać stale zamknięte i być otwierane tylko chwilowo, aby umożliwić przejście;
2. być wyposażone w odpowiednie urządzenia do szybkiego i bezpiecznego zamykania;
3. posiadać napisy po obu stronach:
  „Zamykać niezwłocznie po przejściu”.
Drzwi w grodziach, o których mowa w ust. 5, które pozostają otwarte przez dłuższy czas, muszą odpowiadać następującym wymogom:
1. muszą umożliwiać zamknięcie bezpośrednio z obu stron grodzi i z łatwo dostępnego miejsca powyżej pokładu grodziowego;
2. po zdalnym zamknięciu musi być możliwe ich ponowne bezpośrednie otwieranie i bezpieczne zamykanie. Zamykania nie może w szczególności utrudniać wykładzina lub listwa przypodłogowa;
3. czas zdalnego zamykania drzwi nie może być krótszy niż 30 sekund ani dłuższy niż 60 sekund;
4. podczas zamykania musi uruchamiać się przy drzwiach automatyczny alarm akustyczny;
5. należy zapewnić funkcjonowanie mechanizmu drzwi i alarmu niezależne od zasilania pokładowego. W punkcie zdalnego sterowania musi znajdować się urządzanie wskazujące, czy drzwi są otwarte, czy zamknięte.
Drzwi w grodziach, o których mowa w ust. 5, oraz ich urządzenia muszą znajdować się w obszarze bezpiecznym.
W sterówce musi znajdować się urządzenie ostrzegające, sygnalizujące, które drzwi w grodziach, o których mowa w ust. 5, są otwarte.
Rury z otwartym wylotem i przewody wentylacyjne należy instalować w taki sposób, aby w razie zalania nie było możliwe zalanie tą drogą dalszych pomieszczeń lub zbiorników.
1. W przypadku gdy między przedziałami istnieje otwarte połączenie rurami lub przewodami wentylacyjnymi, takie rury i przewody należy prowadzić w stosownym miejscu powyżej poziomu zalania w najbardziej niekorzystnym przypadku.
2. Rury nie muszą spełniać wymogu określonego w lit. a), jeśli w miejscu ich przejścia przez grodzie znajdują się urządzenia odcinające, które mogą być sterowane zdalnie z punktu położonego powyżej pokładu grodziowego.
3. Jeżeli system rur nie posiada otwartego wylotu w danym przedziale, uznaje się, iż system ten nie zostanie naruszony podczas uszkodzenia przedziału, jeśli przebiega przez obszar bezpieczny i w odległości większej niż 0,50 m od dna statku.
Urządzenia zdalnego sterowania drzwiami grodzi, o których mowa w ust. 10, i urządzenia odcinające, o których mowa w ust. 13 lit. b), znajdujące się powyżej pokładu grodziowego, muszą być oznaczone w widoczny sposób, pozwalający na ich identyfikację.
Tam gdzie zastosowano dno podwójne, odległość między dnem zewnętrznym a wewnętrznym nie może być mniejsza niż 0,60 m, a tam gdzie zastosowano podwójne burty, odległość między burtą wewnętrzną a wewnętrzną nie może być mniejsza niż 0,60 m.
Okna mogą być umieszczane poniżej linii granicznej, jeśli są wodoszczelne, nieotwieralne, wystarczająco wytrzymałe i spełniają wymogi art. 19.06 ust. 14.

Artykuł 19.03

Stateczność

1. Wnioskodawca musi udowodnić, na podstawie obliczeń opartych na wynikach zastosowania normy dotyczącej stateczności, że stateczność statku jest w stanie nieuszkodzonym jest właściwa. Wszelkie obliczenia należy przeprowadzać bez uwzględniania przegłębienia i tonięcia. Dane dotyczące statku bez ładunku uwzględniane przy obliczaniu stabilności muszą być ustalane na podstawie próby przechyłu.

2. Stateczność statku w stanie nieuszkodzonym należy wykazać przy następujących standardowych warunkach obciążenia:

a) przy rozpoczęciu podróży:

100 % pasażerów, 98 % paliwa i wody słodkiej, 10 % ścieków;

b) podczas podróży:

100 % pasażerów, 50 % paliwa i wody słodkiej, 50 % ścieków;

c) przy zakończeniu podróży:

100 % pasażerów, 10 % paliwa i wody słodkiej, 98 % ścieków;

d) statek pusty:

bez pasażerów, 10 % paliwa i wody pitnej, bez ścieków.

Dla wszystkich standardowych warunków obciążenia należy przyjąć, że zbiorniki balastowe są puste lub pełne, stosownie do ich zwykłego przeznaczenia.

Ponadto wymóg ust. 3 lit. d) musi być spełniony przy następujących warunkach obciążenia:

100 % pasażerów, 50 % paliwa i wody słodkiej, 50 % ścieków, wszelkie zbiorniki innych płynów, w tym balastowe, wypełnione w 50 %.

3. Dowód rachunkowy wystarczającej stateczności statku w stanie nieuszkodzonym przeprowadza się przy następujących założeniach dotyczących stateczności w stanie nieuszkodzonym i przy standardowych warunkach obciążeniowych wymienionych w ust. 2 lit. a)–d):

a) maksymalne ramię prostujące hmax występuje przy kącie przechyłu φmax ≥ (φmom + 3°) i nie moż być mniejsze niż 0,20 m. Niemniej, jeżeli φf < φmax ramię prostujące przy kącie zalewania φf nie moż być mniejsze niż 0,20 m;

b) kąt zalewania φf nie może być mniejszy niż (φmom + 3°)

c) obszar A pod krzywą ramienia prostującego musi osiągać, w żależności od φf oraz φmax następujące wartości:

Przypadek			A
1	φ_max ≤15° lub φ_f ≤ 15°		0,05 × rad do mniejszego z kątów φ_max lub φ_f
2	15° < φ_max < 30°	φ_max ≤ φ_f	0,035 + 0,001 × (30 – φ_max) m × rad do kąta φ_max
3	15° < φ_f < 30°	φ_max > φ_f	0,035 + 0,001 x (30 – φ_f) m × rad do kąta φ_f
4	φ_max ≥ 30° i φ_f ≥ 30°		0,035 m × rad do kąta φ = 30°

gdzie:

hmax maksymalne ramię prostujące;

φ kąt przechyłu;

φf kąt zalewania, czyli kąt przechyłu, przy którym otwory w kadłubie, w nadbudówce lub pokładówce, które nie mogą być zamknięte w sposób zabezpieczający przed warunkami atmosferycznymi, są zanurzone;

φmom maksymalny kąt przechyłu zgodnie z lit. e;

φmax kąt przechyłu, przy którym występuje maksymalne ramię prostujące;

A obszar poniżej krzywej ramienia prostującego;

d) początkowa wysokość metacentryczna, GMO skorygowana o efekt powierzchni swobodnych w zbiornikach płynów, nie może być mniejsza niż 0,15 m;

e) w żadnym z następujących dwóch przypadków kąt przechyłu φmom nie może nigdy przekraczać 12°:

aa) pod działaniem momentu przechylającego wywołanego przez pasażerów i wiatr zgodnie z ust. 4 i 5;

bb) pod działaniem momentu przechylającego wywołanego przez pasażerów i zwrot statku zgodnie z ust. 4 i 6;

f) pod działaniem momentu przechylającego wywołanego przez pasażerów, wiatr i zwrot statku, zgodnie z ust. 4, 5 i 6, pozostała wolna burta nie może być mniejsza niż 0,20 m;

g) w przypadku statków z oknami lub innymi otworami w kadłubie, które nie są wodoszczelne, usytuowanymi poniżej pokładu grodziowego, pod działaniem trzech momentów przechylających, o których mowa w lit. f), pozostały prześwit bezpieczny musi wynosić co najmniej 0,10 m.

4. Moment przechylający wynikający z koncentracji osób przy jednej burcie Mp oblicza się zgodnie z następującym wzorem:

Mp = g × P × y = g × Σ Pi × yi [kNm]

P = całkowita masa osób na pokładzie w [t], obliczana jest poprzez dodanie maksymalnej dopuszczalnej liczby pasażerów i maksymalnej liczby personelu pokładowego i załogi przy standardowych warunkach eksploatacyjnych, przy założeniu średniej masy na osobę wynoszącej 0,075 t;

y = poprzeczna odległość środka masy całkowitej osób

Artykuł 19.04

Prześwit bezpieczny i wolna burta

Prześwit bezpieczny musi być co najmniej równy sumie:
1. dodatkowego zanurzenia bocznego, mierzonego na poszyciu zewnętrznym, powstającego w wyniku dopuszczalnego przechyłu, o którym mowa w art. 19.03 ust. 3 lit. e; oraz
2. pozostałego prześwitu bezpiecznego, o którym mowa w art. 19.03 ust. 3 lit. g.
  W przypadku statków bez pokładu grodziowego, prześwit bezpieczny musi wynosić co najmniej 0,50 m.
Wolna burta musi być co najmniej równa sumie:
1. dodatkowego zanurzenia bocznego, mierzonego na poszyciu zewnętrznym, powstającego w wyniku przechyłu, o którym mowa w art. 19.03 ust. 3 lit. e); oraz
2. ozostałej wolnej burty, o której mowa w art. 19.03 ust. 3 lit. f).
  Jednakże wolna burta musi wynosić co najmniej 0,30 m.
Poziom maksymalnego zanurzenia należy ustalić w sposób zapewniający zachowanie prześwitu bezpiecznego zgodnie z ust. 1, wolnej burty zgodnie z ust. 2 i spełnienie przepisów art. 19.02–19.03.
Ze względów bezpieczeństwa organ inspekcyjny może ustalić większy prześwit bezpieczny lub wyższą wolną burtę.

Artykuł 19.05

Największa dopuszczalna liczba pasażerów

Organ inspekcyjny ustala największą dopuszczalną liczbę pasażerów i wprowadza tę liczbę do świadectwa zdolności żeglugowej.
Największa dopuszczalna liczba pasażerów nie może przekraczać żadnej z następujących wartości:
1. liczby pasażerów, dla których określono obszar ewakuacji zgodnie z art. 19.06 ust. 8;
2. liczby pasażerów, którą uwzględniono przy obliczaniu stateczności zgodnie z art. 19.03;
3. liczby dostępnych koi dla pasażerów na statkach z kabinami, wykorzystywanych do rejsów obejmujących nocleg.
W przypadku statków kabinowych, które są również wykorzystywane jako statki wycieczkowe, należy obliczyć i wprowadzić do świadectwa zdolności żeglugowej liczbę pasażerów odnoszącą się do wykorzystania statku w charakterze statku wycieczkowego i statku kabinowego.
Największa dopuszczalna liczba pasażerów musi być podana w sposób czytelny na tablicach informacyjnych umieszczonych w widocznym miejscu na pokładzie statku.

Artykuł 19.06

Pomieszczenia i strefy dla pasażerów

Pomieszczenia dla pasażerów muszą być:
1. na wszystkich pokładach, usytuowane za grodzią zderzeniową i w przypadku gdy są usytuowane poniżej pokładu grodziowego, przed grodzią skrajnika rufowego ; oraz
2. odseparowane od maszynowni i kotłowni w sposób gazoszczelny.
  Powierzchnie pokładów, które są otoczone daszkami lub podobnymi ruchomymi instalacjami nie tylko powyżej, ale także częściowo lub w całości z boku, muszą spełniać te same wymagania co zamknięte pomieszczenia pasażerskie.
Szafki i pomieszczenia, o których mowa w art. 14.13, przeznaczone do składowania łatwopalnych cieczy muszą znajdować się poza strefą pasażerską.
Liczba i szerokość wyjść z pomieszczeń dla pasażerów muszą spełniać następujące wymogi:
1. pomieszczenia lub grupy pomieszczeń przeznaczone lub wyposażone dla 30 lub więcej osób lub wyposażone w koje dla 12 lub więcej pasażerów muszą mieć co najmniej dwa wyjścia. Na statkach wycieczkowych jedno z tych wyjść może być zastąpione dwoma wyjściami awaryjnymi. Pomieszczenia, z wyjątkiem kabin, oraz grupy pomieszczeń, które mają tylko jedno wyjście, powinny mieć co najmniej jedno wyjście awaryjne.
2. w przypadku gdy pomieszczenia są usytuowane poniżej pokładu grodziowego, jednym z wyjść mogą być wodoszczelne drzwi grodziowe, o których mowa w art. 19.02 ust. 10, prowadzące do sąsiedniego przedziału posiadającego bezpośredni dostęp na wyżej położony pokład. To drugie wyjście musi prowadzić bezpośrednio lub, jeżeli jest to dopuszczalne zgodnie z lit. a), jako wyjście awaryjne na pokład grodziowy lub na zewnątrz. Niniejszy wymóg nie odnosi się do indywidualnych kabin.
3. wyjścia, o których mowa w lit. a) i b), muszą być odpowiednio umieszczone i posiadać wolną szerokość co najmniej 0,80 m i wolną wysokość co najmniej 2,00 m. W przypadku drzwi kabin pasażerskich i innych małych pomieszczeń, wolna szerokość może być zmniejszona do 0,70 m.
4. w przypadku pomieszczeń lub grup pomieszczeń przeznaczonych dla więcej niż 80 pasażerów suma szerokości wszystkich wyjść przeznaczonych dla pasażerów jako wyjścia awaryjne musi wynosić co najmniej 0,01 m na pasażera.
5. jeśli łączną szerokość wyjść określa się według liczby pasażerów, szerokość każdego wyjścia musi wynosić co najmniej 0,005 m na pasażera.
6. najkrótszy bok wyjść awaryjnych musi mieć długość co najmniej 0,60 m lub średnicę co najmniej 0,70 m. Wyjścia muszą być otwierane w kierunku ewakuacji i być oznaczone po obu stronach.
7. wyjścia z pomieszczeń przeznaczonych dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 0,90 m. Wejścia standardowo przeznaczone do wejść na statek lub zejść ze statku dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 1,50 m.
Drzwi pomieszczeń pasażerskich muszą spełniać następujące wymogi:
1. drzwi, z wyjątkiem drzwi prowadzących do korytarzy łączących, muszą być otwierane na zewnątrz lub mieć konstrukcję przesuwną.
2. drzwi kabinowe muszą być zaprojektowane w sposób umożliwiający otwarcie w każdym momencie również z zewnątrz.
3. drzwi uruchamiane mechanicznie muszą umożliwiać łatwe otwieranie w przypadku braku zasilania mechanizmu.
4. drzwi przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą zapewniać od strony, z której drzwi są otwierane, minimalny prześwit wynoszący 0,60 m między krawędzią wewnętrzną ościeżnicy po stronie zamka a sąsiadującą ścianą prostopadłą do płaszczyzny drzwi.
Korytarze łączące muszą spełniać następujące wymogi:
1. muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 0,80 m lub, jeśli prowadzą do pomieszczeń przeznaczonych dla więcej niż 80 pasażerów, muszą spełniać wymogi przepisów określonych w ust. 3 lit. d) i lit. e) w zakresie szerokości wyjść prowadzących do korytarzy łączących.
2. ich wolna wysokość nie może być mniejsza niż 2,00 m.
3. korytarze łączące przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą posiadać wolną szerokość wynoszącą co najmniej 1,30 m. Korytarze łączące o szerokości ponad 1,50 m muszą być wyposażone w poręcze po obu stronach.
4. jeżeli do pomieszczenia przeznaczonego dla pasażerów prowadzi tylko jeden korytarz łączący, jego wolna szerokość musi wynosić co najmniej 1,00 m.
5. korytarze łączące nie mogą posiadać stopni.
6. muszą one prowadzić wyłącznie na otwarte pokłady, do pomieszczeń lub na schody.
7. ślepe korytarze w obrębie korytarzy łączących nie mogą być dłuższe niż dwa metry.
Dodatkowo do przepisów ust. 5, drogi ewakuacyjne muszą spełniać następujące wymogi:
1. układ schodów, wyjść i wyjść awaryjnych musi zapewniać w przypadku pożaru w jakimkolwiek pomieszczeniu możliwość opuszczenia wszystkich pozostałych pomieszczeń.
2. drogi ewakuacyjne muszą prowadzić najkrótszą trasą do stref ewakuacji, o których mowa w ust. 8.
3. drogi ewakuacyjne nie mogą prowadzić przez maszynownie lub kuchnie.
4. na drodze ewakuacyjnej nie mogą być mocowane jakiekolwiek stopnie ścienne z pręta, drabiny itp.
5. drzwi prowadzące do dróg ewakuacyjnych muszą mieć budowę nieograniczającą minimalnej szerokości drogi ewakuacji, o której mowa w ust. 5 lit. a) lub lit. d).
6. drogi ewakuacyjne i wyjścia awaryjne muszą być czytelnie oznaczone. Oznaczenia muszą być oświetlone przez oświetlenie awaryjne.
Drogi ewakuacyjne i wyjścia awaryjne muszą posiadać odpowiedni system instrukcji bezpieczeństwa.
Dla wszystkich osób na pokładzie muszą być wyznaczone miejsca zbiórki, spełniające następujące wymogi:
1. minimalna łączna powierzchnia miejsc zbiórki
Schody i ich podesty w strefie pasażerskiej muszą spełniać następujące wymogi:
1. muszą być zbudowane zgodnie z normą europejską EN 13056: 2000.
2. muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 0,80 m lub, jeśli prowadzą do korytarzy łączących lub schodów używanych przez więcej niż 80 pasażerów, co najmniej 0,01 m na pasażera.
3. muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 1,00 m w przypadku, gdy stanowią wyłączny dostęp do pomieszczenia przeznaczonego dla pasażerów.
4. tam gdzie do danego pomieszczenia nie prowadzą co najmniej jedne schody z każdej strony statku, schody muszą znajdować się w obszarze bezpiecznym.
5. ponadto schody przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą spełniać następujące wymogi:
  1. nachylenie schodów nie może przekraczać 38°;
  2. schody muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 0,90 m;
  3. schody spiralne są niedozwolone;
  4. schody nie mogą biec poprzecznie do osi statku;
  5. poręcze schodów muszą wychodzić w rzucie poziomym o 0,30 m poza szczyt i dół schodów, nie blokując przy tym przejścia;
  6. poręcze, przednie krawędzie co najmniej pierwszego i ostatniego stopnia, jak również podłoga po obu końcach schodów muszą być oznaczone wyróżniającym się kolorem.
    Windy przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu oraz urządzenia dźwigowe, takie jak ruchome schody lub podnośniki, muszą być zaprojektowane zgodnie ze stosowną normą lub rozporządzeniem jednego z państw członkowskich.
Części pokładu przeznaczone dla pasażerów, które nie są ogrodzone, muszą spełniać następujące wymogi:
1. muszą być ogrodzone mocowanym nadburciem o wysokości co najmniej 1,00 m lub barierką zgodną z europejską normą EN 711: 2016, typ konstrukcji PF, PG lub PZ. Nadburcia i barierki pokładu przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą mieć wysokość co najmniej 1,10 m
2. musi istnieć możliwość zabezpieczenia otworów i urządzeń przeznaczonych do wejścia lub zejścia ze statku, jak również otworów przeznaczonych do załadunku lub rozładunku, a ich wolna szerokość musi wynosić co najmniej 1,00 m. Otwory przeznaczone zwykle do wejścia i zejścia ze statku osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą mieć wolną szerokość co najmniej 1,50 m.
3. w przypadku gdy otwory lub urządzenia przeznaczone do wejścia lub zejścia ze statku nie są widoczne ze sterówki, muszą być zainstalowane optyczne lub elektroniczne urządzenia pomocnicze.
Musi istnieć możliwość zabezpieczenia przed wstępem osób nieupoważnionych do części statku nieprzeznaczonych dla pasażerów, w szczególności do miejsc z dostępem do sterowni, wciągarek i maszynowni. Przy każdym takim miejscu dostępu musi być umieszczony w widocznym miejscu symbol wg rys. 1 załącznika 4.
Schodnie muszą być zaprojektowane zgodnie z europejską normą EN 14206: 2003. W drodze odstępstwa od art. 13.02 ust. 2 lit. d) ich długość może być mniejsza niż 4 m.
Obszary komunikacyjne przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą mieć wolną szerokość co najmniej 1,30 m i nie mogą posiadać progów ani zrębnic o wysokości większej niż 0,025 m. Ściany w obszarach komunikacyjnych przeznaczonych dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą być wyposażone w poręcze na wysokości 0,90 m nad podłogą.
Drzwi i ściany szklane w obszarach komunikacyjnych, jak i szyby okienne muszą być wykonane ze szkła hartowanego lub klejonego. Jeśli pozwalają na to wymogi ochrony pożarowej, mogą również być wykonane z materiału syntetycznego pod warunkiem zgodności z wymogami przeciwpożarowymi.
Przeszklone drzwi i ściany dochodzące do podłogi w obszarach komunikacyjnych muszą być w widoczny sposób oznaczone.
Nadbudówki zbudowane całkowicie z szyb panoramicznych lub posiadające dach wykonany z takich szyb, schronienia stworzone przez daszki lub podobne ruchome urządzenia wraz z ich konstrukcją wsporczą, mogą być budowane wyłącznie w taki sposób, aby w przypadku uszkodzenia ich konstrukcji i zastosowanych materiałów nie stwarzały ryzyka odniesienia obrażeń przez osoby znajdujące się na statku.
Instalacje wody pitnej muszą co najmniej spełniać wymogi określone w art. 15.05.
Należy zapewnić toalety dla pasażerów. Co najmniej jedna toaleta musi być przystosowana do użytku osób z dysfunkcją narządu ruchu, zgodnie ze stosowną normą lub rozporządzeniem jednego z państw członkowskich, i być dostępna z obszarów przeznaczonych dla osób z dysfunkcją narządu ruchu.
Kabiny bez otwieralnych okien muszą być podłączone do instalacji wentylacyjnej.
Analogicznie, pomieszczenia przeznaczone dla członków załogi lub personelu pokładowego muszą być zgodne z przepisami niniejszego artykułu.

Artykuł 19.07

Układ napędowy

Oprócz głównego układu napędowego, statki muszą być dodatkowo wyposażone w drugi niezależny układ napędowy, który w przypadku awarii głównego układu napędowego zapewnia, aby statek mógł samodzielnie prowadzić dalszą żeglugę.
Drugi układ napędowy musi być umieszczony w oddzielnej maszynowni. W przypadku gdy obie maszynownie posiadają wspólne ściany, wówczas muszą być wykonane zgodnie z art. 19.11 ust. 2.

Artykuł 19.08

Urządzenia i sprzęt bezpieczeństwa

Statki pasażerskie muszą być wyposażone w wewnętrzny system komunikacji głosowej zgodnie z art. 7.08. System ten musi dodatkowo obejmować pomieszczenia użytkowe oraz muszą posiadać — jeżeli nie ma bezpośredniej komunikacji ze sterówką — obszary wejściowe i miejsca ewakuacji dla pasażerów wymienione w art. 19.06 ust. 8.
Wszystkie obszary dla pasażerów muszą być w zasięgu systemu głośnikowego. System powinien być zaprojektowany w sposób zapewniający, aby przekazywane informacje wyraźnie wyróżniały się od szumu tła. Tam gdzie możliwa jest komunikacja między sterówką a obszarem dla pasażerów, głośniki nie są konieczne.
Statek musi być również wyposażony w instalację alarmową. Instalacja ta musi obejmować:
1. system alarmowy, który umożliwi pasażerom, dowództwu statku i członkom załogi zaalarmowanie dowództwa i załogi statku.
  Alarm powinien być odbierany wyłącznie w obszarach przeznaczonych dla dowództwa i załogi statku i tylko dowództwo statku powinno mieć możliwość wyłączenia alarmu. Możliwość uruchomienia alarmu musi być zapewniona co najmniej w następujących miejscach:
  1. w każdej kabinie;
  2. w przejściach, windach i klatkach schodowych, w taki sposób, aby odległość do najbliższego włącznika wynosiła nie więcej niż 10 m, przy czym na każdy przedział wodoszczelny musi przypadać co najmniej jeden włącznik;
  3. w salonach, jadalniach i w podobnych pomieszczeniach mieszkalnych;
  4. w toaletach przeznaczonych dla osób z dysfunkcją narządu ruchu;
  5. w maszynowniach, kuchniach i podobnych pomieszczeniach, gdzie istnieje zagrożenie pożarowe;
  6. w chłodniach i innych magazynach.
    Włączniki alarmu muszą być zainstalowane na wysokości od 0,85 m do 1,10 m nad podłogą;
2. system alarmowy umożliwiający dowództwu statku zaalarmowanie pasażerów.
  Alarm ten musi być wyraźnie słyszalny we wszystkich pomieszczeniach dostępnych dla pasażerów. Musi być zapewniona możliwość uruchamiania alarmu ze sterówki i miejsca, w którym stale przebywa personel;
3. system alarmowy umożliwiający dowództwu statku zaalarmowanie załogi i personelu pokładowego, o których mowa w art. 7.09 ust. 1.
  System alarmowy powinien również obejmować pomieszczenia rekreacyjne dla załogi statku, chłodnie i inne pomieszczenia magazynowe.
  Wyłączniki alarmu muszą być zabezpieczone przed niezamierzonym użyciem.
Każdy przedział wodoszczelny powinien być wyposażony w alarm poziomu.
Należy zapewnić dwie silnikowe pompy zęzowe.
Musi być dostępny system pomp zęzowych z zainstalowanym na stałe z orurowaniem.
Musi być zapewniona możliwość otwarcia od wewnątrz drzwi chłodni, nawet kiedy są zamknięte.
Jeżeli części instalacji barowej wykorzystującej CO2 znajdują się w pomieszczeniach poniżej pokładu, muszą one być wyposażone w automatyczny system wentylacji, który włącza się samoczynnie po otwarciu drzwi lub włazu do pomieszczenia. Przewody wentylacyjne muszą być doprowadzone do wysokości 0,05 m od podłogi tego pomieszczenia.
Oprócz zestawów pierwszej pomocy zgodnie z art. 13.02 ust. 2 lit. f), należy zapewnić dodatkową wystarczającą liczbę zestawów pierwszej pomocy. Zestawy pierwszej pomocy i ich rozmieszczenie muszą być zgodne z wymogami określonymi w art. 13.02 ust. 2 lit. f).

Artykuł 19.09

Środki ratunkowe

Oprócz kół ratunkowych, o których mowa w art. 13.08 ust. 1, wszystkie części pokładu po obu stronach statku przeznaczone dla pasażerów i niezamknięte muszą być wyposażone w koła ratunkowe, umieszczone w odległości nie większej niż 20 m od siebie. Koła ratunkowe uznaje się za odpowiednie, jeżeli są zgodne z
1. normą europejską EN 14144: 2003; lub
2. rozdziałem III prawidła 7.1. Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu (Konwencja SOLAS 1974) oraz Międzynarodowego kodeksu środków ratunkowych (LSA) (2.1).
  Połowa wszystkich wymaganych kół musi być wyposażona w nietonącą linkę o długości co najmniej 30 m i średnicy od 8 do 11 mm. Druga połowa wymaganych kół musi być wyposażona w samozapalające się światło zasilane z baterii i niegasnące w wodzie.
Oprócz kół ratunkowych, o których mowa w ust. 1, każdy indywidualny Sprzęt ratowniczy zgodnie z art. 13.08 ust. 2 musi być dostępny dla całego personelu pokładowego. W odniesieniu do personelu pokładowego statku, który nie jest odpowiedzialny za wykonywanie obowiązków zgodnie z planem bezpieczeństwa, dopuszcza się zwyczajne lub półautomatyczne nadmuchiwane kamizelki ratunkowe zgodnie z normami, o których mowa w art. 13.08 ust. 2.
Statki pasażerskie muszą być wyposażone w odpowiedni sprzęt do bezpiecznego przenoszenia osób na płytkie wody, na brzeg lub na inną jednostkę.
Oprócz środków ratunkowych, o których mowa w ust. 1 i 2, indywidualny Sprzęt ratowniczy zgodnie z art. 13.08 ust. 2 jest dostępny dla 100 % maksymalnej dozwolonej liczby pasażerów. Dopuszcza się również kamizelki ratunkowe zwyczajne lub nadmuchiwane półautomatycznie zgodnie z normami wymienionymi w art. 13.08 ust. 2.
„Zbiorowe środki ratunkowe” oznaczają łodzie towarzyszące zgodnie z art. 13.07 i tratwy ratunkowe.
- Tratwy ratunkowe muszą:
  1. być wyposażone w opis informujący o ich przeznaczaniu i dopuszczalnej liczbie osób;
  2. zapewniać wystarczającą ilość miejsca dla dopuszczalnej liczby osób przewożonych na siedząco;
  3. zapewniać wypór co najmniej 750 N na osobę w wodzie słodkiej;
  4. być wyposażone w linkę połączoną ze statkiem pasażerskim, aby zapobiec odpłynięciu;
  5. być wykonane z odpowiednich materiałów i być odporne na ropę, produkty ropopochodne i temperatury do 50 °C;
  6. przyjąć i utrzymywać stabilne położenie na powierzchni wody i muszą być wyposażone w odpowiednie urządzenia umożliwiające trzymanie się podanej liczbie osób;
  7. być w kolorze pomarańczowym odblaskowym lub posiadać trwale związane powierzchnie odblaskowe koloru pomarańczowego, widoczne ze wszystkich stron, wielkości co najmniej 100 cm2;
  8. umożliwiać szybkie i bezpieczne spuszczenie za burtę przez jedną osobę lub swobodne wypływanie na wodę; oraz;
  9. być wyposażone w odpowiednie środki umożliwiające ewakuację z obszarów ewakuacji wymienionych w art. 19.06 ust. 8 na tratwy ratunkowe, w przypadku gdy odległość pionowa między pokładem obszarów ewakuacji a wodnicą maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia jest większa niż 1 m.
Dodatkowe zbiorowe środki ratunkowe stanowią przedmioty wyposażenia zapewniające wypór większej liczby osób znajdujących się w wodzie. Środki takie muszą:
1. być wyposażone w opisy informujące o jego przeznaczaniu i dopuszczalnej liczbie osób;
2. zapewniać wypór co najmniej 750 N na osobę w wodzie słodkiej;
3. być wykonane z odpowiednich materiałów i być odporne na ropę, produkty ropopochodne i temperatury do 50 °C;
4. przyjąć i utrzymywać stabilne położenie na powierzchni wody i być wyposażone w odpowiednie urządzenia umożliwiające trzymanie się podanej liczbie osób;
5. być w kolorze pomarańczowym odblaskowym lub posiadać trwale związane powierzchnie odblaskowe koloru pomarańczowego, widoczne ze wszystkich stron, wielkości co najmniej 100 cm2; oraz
6. umożliwiać szybkie i bezpieczne spuszczenie za burtę przez jedną osobę lub swobodne wypływanie na wodę.
Dodatkowo, nadmuchiwane zbiorowe środki ratunkowe muszą:
1. posiadać co najmniej dwie oddzielne komory powietrzne;
2. nadmuchiwać się automatycznie przy zetknięciu się z powierzchnią wody lub za ręcznym uruchomieniem tej funkcji;
3. przyjąć i utrzymywać stabilne położenie na powierzchni wody niezależnie od obciążania, nawet wtedy gdy nadmuchana jest tylko połowa komór powietrznych.
Środki ratunkowe muszą być rozmieszczone na pokładzie w taki sposób, aby w razie potrzeby można było do nich dotrzeć łatwo i bezpiecznie. Zakryte miejsca ich składowania muszą być wyraźnie oznaczone.
Środki ratunkowe muszą zostać sprawdzone zgodnie z instrukcją producenta.
Łódź towarzysząca musi być wyposażona w silnik i reflektor-szperacz.
Muszą być zapewnione odpowiednie nosze.

Artykuł 19.10

Instalacje elektryczne

Do celów oświetlenia dopuszczalne są wyłącznie instalacje elektryczne.
Artykuł 10.16 ust. 3 odnosi się również do przejść i pomieszczeń rekreacyjnych dla pasażerów
Należy zapewnić odpowiednie oświetlenie i oświetlenie awaryjne w pomieszczeniach i miejscach, takich jak:
1. miejsca, w których przechowywane są środki ratunkowe i w których są one zwyczajowo przygotowywane do użycia;
2. drogi ewakuacji, wejścia dla pasażerów, w tym schodnie, wejścia i wyjścia, korytarze łączące, windy i schody do kwater, kabin i rejonów zakwaterowania;
3. oznaczenia dróg ewakuacji i wyjść awaryjnych;
4. inne obszary, przeznaczone dla osób z ograniczonymi możliwościami ruchowymi;
5. pomieszczenia użytkowe, maszynownie, pomieszczenia maszyny sterowej i ich wyjścia;
6. sterówka;
7. pomieszczenie awaryjnego zasilania;
8. miejsca, w których znajdują się gaśnice i elementy obsługowe instalacji gaśniczych;
9. obszary, w których pasażerowie, personel pokładowy i załoga zbierają się w razie zagrożenia.
Należy zapewnić awaryjną siłownię wyposażoną w źródło zasilania awaryjnego i awaryjną tablicę rozdzielczą, które w razie awarii zasilania następujących urządzeń, natychmiastowo przejmą zasilanie, o ile urządzenia te nie posiadają własnego źródła zasilania prądem:
1. latarnie nawigacyjne;
2. dźwiękowe urządzenia sygnalizacyjne;
3. oświetlenie awaryjne, zgodnie z ust. 3;
4. instalacje radiotelefoniczne;
5. system alarmowy, głośnikowy i pokładowy system komunikacji głosowej;
6. reflektory zgodnie z art. 13.02 ust. 2 lit. i);
7. instalacja alarmowa przeciwpożarowa;
8. inny sprzęt bezpieczeństwa, taki jak automatyczna ciśnieniowa instalacja tryskaczowa lub pompy gaśnicze;
9. windy i sprzęt dźwigowy, zgodnie z art. 19.06 ust. 9, zdanie drugie.
Oprawy oświetleniowe oświetlenia awaryjnego muszą być oznaczone jako takie.
Siłownia awaryjna musi być zainstalowana poza główną maszynownią, poza pomieszczeniami mieszczącymi źródła energii wymienionymi w art. 10.02 ust. 1 i poza pomieszczeniem głównej tablicy rozdzielczej i musi być oddzielona od tych pomieszczeń przegrodami zgodnie z art. 19.11 ust. 2
Przewody zasilające instalacje elektryczne w przypadku awarii muszą być zainstalowane i poprowadzone w sposób zapewniający ciągłość zasilania tych instalacji w razie pożaru lub zalania. W żadnych okolicznościach nie jest dopuszczalne prowadzenie kabli przez główną maszynownię, kuchnie lub pomieszczenia, gdzie zainstalowano główne źródło zasilania wraz z towarzyszącymi urządzeniami, z wyjątkiem okoliczności, kiedy istnieje potrzeba zastosowania w tych miejscach urządzeń awaryjnych.
Siłownia awaryjna powinna być zainstalowana albo powyżej linii granicznej, albo możliwie jak najdalej od źródeł energii zgodnie z art. 10.02 ust. 1, tak aby zapewnić, że w przypadku zalania zgodnie z art. 19.03 ust. 9, nie zostanie zalana w tym samym czasie co te źródła energii.
Dopuszcza się następujące urządzenia jako awaryjne źródła zasilania elektrycznego:
1. agregaty z własnym niezależnym zasilaniem paliwem i niezależnym układem chłodzącym, które w razie zaniku napięcia w sieci automatycznie włączają się przejmując zasilanie w ciągu 30 sekund lub, w przypadku gdy urządzenia te znajdują się w bezpośredniej bliskości sterówki lub innego miejsca, w którym stale przebywają członkowie załogi, mogą zostać uruchomione ręcznie; lub
2. akumulatory, które w razie zaniku napięcia w sieci uruchamiają się automatycznie lub, w przypadku gdy znajdują się w bezpośredniej bliskości sterówki lub innego miejsca, w którym stale przebywają członkowie załogi, mogą zostać uruchomione ręcznie. Akumulatory muszą być w stanie zapewnić zasilanie ww. odbiornikom energii przez wymagany okres bez doładowania i bez niedopuszczalnych obniżeń napięcia.
Przewidywany okres pracy zasilania awaryjnego należy określić zgodnie z przeznaczeniem statku pasażerskiego. Okres ten nie może być krótszy niż 30 minut.
Rezystancje izolacji i uziemienie instalacji elektrycznych należy badać przy okazji okresowych kontroli.
Źródła zasilania zgodnie z art. 10.02 ust. 1 muszą być od siebie niezależne.
Zakłócenia w głównej lub awaryjnej instalacji zasilającej nie mogą mieć wpływu na bezpieczeństwo eksploatacyjne drugiej instalacji.

Artykuł 19.11

Ochrona przeciwpożarowa

Zgodność materiałów i części składowych z wymaganiami ochrony przeciwpożarowej musi zostać potwierdzona przez akredytowaną instytucję przeprowadzającą badania na podstawie właściwych przepisów dotyczących badań.
1. Instytucja przeprowadzająca badania musi spełniać wymagania:
  1. Kodeksu procedur prób ogniowych; lub
  2. Europejskiej normy EN ISO/IEC 17025 : 2005.
2. Uznane metody badań określających niepalność materiałów:
  1. załącznik 1 część 1 kodeksu procedur prób ogniowych; oraz
  2. równoważne przepisy jednego z państw członkowskich.
3. Uznane metody badań określających zdolność materiałów do wstrzymywania płomienia:
  1. odpowiednie wymagania określone w części 5 załącznika 1 (Testowanie palności powierzchniowej – badanie materiałów powierzchniowych i podstawowych pokryć pokładów), 7 (Testowanie wiszących tekstyliów i folii), 8 (Testowanie mebli tapicerowanych) i 9 (Testowanie elementów podściółki) Kodeksu procedur prób ogniowych; oraz
  2. równoważne przepisy jednego z państw członkowskich.
4. Uznane metody prób określające ognioodporność:
  1. załącznik 1 część 3 kodeksu procedur prób ogniowych; oraz
  2. równoważne przepisy jednego z państw członkowskich.
5. Organ inspekcyjny może, zgodnie z Kodeksem procedur prób ogniowych, nakazać przeprowadzenie badania na przegrodzie próbki w celu zapewnienia zgodności z przepisami ust. 2 dotyczącymi odporności i wzrostu temperatury.
Przegrody
1. pomiędzy pomieszczeniami muszą być zaprojektowane zgodnie z następującymi tabelami:
  1. Tabela przegród pomiędzy pomieszczeniami bez zainstalowanej instalacji ciśnieniowo-tryskaczowej zgodnie z art. 13.04
2. Przegrody typu A to grodzie, ściany i pokłady, które są zgodne z następującymi wymogami:
  1. wykonane są ze stali lub innego równoważnego materiału;
  2. są w odpowiedni sposób usztywnione;
  3. są izolowane dopuszczonym materiałem niepalnym w ten sposób, że średnia temperatura powierzchni po stronie przeciwnej w stosunku do ognia podnosi się o nie więcej niż 140°C powyżej temperatury początkowej i w żadnym punkcie, w tym również spoinach pionowych, nie podnosi się o więcej niż 180 °C powyżej temperatury początkowej w następujących okresach:
    1. Typ A60 60 minut
    2. Typ A30 30 minut
    3. Typ A0 0 minut;
  4. wykonane są w sposób uniemożliwiający przedostanie się dymu i płomieni w ciągu pierwszej godziny standardowej próby ogniowej;
3. Przegrody typu B to grodzie, ściany, pokłady, stropy lub okładziny zgodne z następującymi wymogami:
  1. wykonane są z dopuszczonego materiału niepalnego, a wszystkie materiały wykorzystane do budowy i montażu przegród są niepalne, z wyjątkiem okładziny, która musi co najmniej wstrzymywać płomień;
  2. mają taką wartość, że średnia temperatura powierzchni po stronie przeciwnej w stosunku do ognia podnosi się o nie więcej niż 140 °C powyżej temperatury początkowej i w żadnym punkcie, w tym również spoinach pionowych, nie podnosi się o więcej niż 225 °C powyżej temperatury początkowej w następujących okresach:
    1. Typ B15 15 minut
    2. Typ B0 0 minut;
  3. wykonane są w sposób uniemożliwiający przedostanie się płomieni w ciągu pierwszej godziny standardowej próby ogniowej.
Farby, lakiery i inne środki nakładane na powierzchnie, jak również pokrycie pokładu, zastosowane w pomieszczeniach zamkniętych, oprócz maszynowni i magazynów, muszą mieć właściwości wstrzymujące płomień. Wykładziny dywanowe, tkaniny, zasłony i inne wiszące materiały włókiennicze, jak również tapicerowane meble i pościel muszą mieć właściwości wstrzymujące płomień, w przypadku gdy pomieszczenie, w którym się znajdują, nie jest wyposażone w ciśnieniową instalację tryskaczową zgodnie z art. 13.04.
Stropy i okładziny ścian w pomieszczeniach mieszkalnych, w tym ich podłoża, muszą, jeśli pomieszczenia te nie są wyposażone w ciśnieniową instalację tryskaczową zgodnie z art. 13.04, być wykonane z materiałów niepalnych, z wyjątkiem ich powierzchni zewnętrznych, które muszą mieć co najmniej właściwości wstrzymujące płomień. Zdanie pierwsze nie stosuje się do saun.
W pomieszczeniach mieszkalnych, w których znajdują się obszary zbiórek, meble i elementy zamontowane muszą, jeśli pomieszczenia nie są wyposażone w ciśnieniową instalację tryskaczową zgodnie z art. 13.04, być wykonane z materiałów niepalnych.
Farby, lakiery i inne materiały zastosowane na powierzchniach pomieszczeń wewnętrznych nie mogą wytwarzać nadmiernej ilości dymu lub substancji toksycznych. Należy to potwierdzić zgodnie z kodeksem procedur prób ogniowych.
Materiały izolacyjne w pomieszczeniach mieszkalnych muszą być niepalne. Nie odnosi się to do izolacji stosowanych na przewodach z chłodziwem. Powierzchnie materiałów izolacyjnych zastosowanych na przewodach muszą mieć co najmniej właściwości wstrzymujące płomień.
Daszki i podobne ruchome instalacje, którymi powierzchnie pokładów są całkowicie lub częściowo zamknięte i ich konstrukcje wsporcze są co najmniej ognioodporne.

Dokument utworzony 8 grudnia 2021
Autor dokumentu Igor Szyjan
Ostatnia modyfikacja 9 grudnia 2021
Autor modyfikacji Igor Szyjan